Een maatje voor de gezelligheid
Toen mijn moeder stierf, verloor ik ook het contact met oudere mensen.
Oudere mensen dragen heel veel levenservaring en wijsheid met zich mee.
Zij kunnen ons niet alleen over vroeger vertellen, maar ook de weg wijzen naar een
andere toekomst.
Ik heb lang gezocht naar een oudere om ervaringen mee uit te wisselen, via het
Rode Kruis, vanuit samen in Amsterdam, via Het Gilde, maar via Curinesa ontstond
er echt een klik tussen meneer T. en mij. Ik had geen ervaring met
hulpbehoevende ouderen, ook al help ik wel eens een buurman die even slecht ter
been is met boodschappen doen of om iets sjouwen. Maar dit was heel anders.
Door iedere maand samen op stap te gaan naar een museum, leerden we elkaar
beter kennen. Meneer T. is afgestudeerd aan de Gerrit Rietveld Academie en
jarenlang kunsthandelaar geweest, onder meer van Rietveld meubelen. Zijn liefste
droom was om nog eens naar het Rietveld Schröderhuis te gaan, maar ja, hoe kom
je daar in een scootmobiel? Met de trein en dan iets regelen met NS-personeel om
in en uit te stappen? Niet te doen!
In Amsterdam staat iedereen voor je klaar, als je je aanmeldt in een museum staat
er een rolstoel staat en de scootmobiel mag geparkeerd worden in de garderobe
van het museumpersoneel of in een andere aparte ruimte. Iedereen is zo
behulpzaam en vriendelijk, geen drempels in de Amsterdamse musea.
Als maatje besprak ik de wens van meneer T. met Michel Odjo, want telkens als ik
tegen iets aanliep dat te maken had met het leven van een hulpbehoevende
oudere, schoot Michel mij te hulp. Met altijd praktische oplossingen. Zo konden we
met een auto naar Utrecht voor het Rietveld Schröderhuis, hoe leuk is het om dan
te horen dat een bepaalde stoel uit zíjn winkel aan de Spiegelgracht kwam.
Mij was het al lang duidelijk dat oudere medemensen heel veel betekenen voor ons,
hoe naar is het als juist zij niet meer de deur uit kunnen?
Als je samen op stap gaat, ligt de wereld weer even aan je voeten, is alles weer
even als vanouds met normale gesprekken over dingen die interessant zijn.
Iemand is altijd meer dan de ellende van een gebroken been, of pech in het leven!
Als er een organisatie bestaat tussen een maatje en iemand anders die het leuk
vindt om niet alleen ergens naartoe te gaan, is het contact gewaarborgd;
de onervaren vrijwilliger kan overleggen met 'de achterban' over de aanpak van
problemen waar je nog nooit eerder bij stil hoefde te staan. Hoe laat je een traplift
repareren als die al weken stuk is en je de trap niet meer op of af kunt?
Hoe zorg je ervoor dat iemand geld in de portemonnee heeft als de bankrekening is
geblokkeerd vanwege diefstal van een bankpas? Van die dingen. Zo kreeg ik met
heel veel andere hulpverlenende instanties te maken, waarvan ik het bestaan niet
kende. Maar één ding: een professionele hulpverlener is begrensd in zijn/haar
mogelijkheden. Een vrijwilliger misschien ook wel, maar die beseft dat nog niet zo.
Daardoor kunnen vrijwilligers iets doen vanuit het hart, iets wat echt nodig is.
Want zeg nou eerlijk, welke zorgverlener heeft tijd en zin om een uitstapje te
maken naar het Rijksmuseum en hoe dan? En daarom is een maatje belangrijk. Je
doet het niet als vrienden, want je kent elkaar niet. Er is een budget om lekker wat
te gaan drinken en wat te eten samen en daardoor wordt het vanzelf gezellig, je
kunt iemand trakteren en de kosten declareren. Best fijn als je niet alles uit eigen
zak hoeft te betalen, dat doe je eigenlijk ook niet als je met je vrienden op stap
gaat. Nu is er geen drempel, medemenselijkheid gegarandeerd!
Nu ik gezien heb wat het betekent om oud en eenzaam te zijn in je huis waar je
eigenlijk niet meer alleen kunt wonen en opeens in een verzorgingshuis bent
beland, dan ben ik blij dat we dat nog konden doen. Het is geen pretje om met pijn
en verdriet te leven, even eruit stappen en zo waardevolle herinneringen maken is o
zo belangrijk. Daar dank ik Curinesa voor. Er zijn voor elkaar, dat mogelijk maken.
Dat betekent Curinesa voor mij. Hulde!